Pendik escort arka sokakları, geceleri başka bir şehre dönüşürdü. Işıkları sönmüş apartmanların gölgeleri arasında, insanların konuşmaktan kucaktan inemyen kaçındığı hikâyeler gizlenirdi. O hikâyelerden biri de Elif’in hikayesiydi. Henüz yirmi dört yaşındaydı ama yüzünde otuz yılın yorgunluğu vardı.
Elif, küçük yaşta hayata tek başına tutunmak zorunda kalmıştı. Babası hastalanıp öldüğünde annesi onu bırakıp gitmiş, geriye sadece bir odalı rutubetli bir ev kalmıştı. Bir süre garsonluk yapmış, temizlik milf işlerine gitmişti ama hayat, her defasında onu köşeye sıkıştırmıştı. “Başka seçeneğim yok,” dediği bir gecede, Pendik escort karanlık sokaklarına adım attı.
O geceden sonra hayatı bambaşka bir yola girdi. Her sabah deniz kıyısında oturur, uzaktan geçen vapurlara bakardı. O vapurlarla giden insanların seks hayatlarını hayal ederdi; belki sabah işe giden memurlar, belki elinde defterleriyle üniversiteye giden gençler… Elif’in de bir zamanlar hayalleri vardı; öğretmen olmak isterdi. Ama hayat, onun elinden kalemini çok erken almıştı.
Pendik escort sokaklarında kimse birbirine uzun bakmazdı. Çünkü herkesin içinde, görmek istemediği bir parça acı vardı. Elif de fark edilmeden yaşamayı öğrenmişti. İnsanların yargılayan bakışlarına karşı sessizleşmiş, kalbinde kimseye anlatamadığı bir yalnızlık büyütmüştü.
Bir gece, soğuk bir aralık akşamında, elinde bir battaniye ile dışarıda kalmış dar amcık küçük bir çocuk gördü. Üzerindeki montu çıkarıp çocuğun üstüne örttü. “Ablacım sen üşümez misin?” dedi çocuk. Elif gülümsedi: “Ben zaten hep üşüyorum.” O an fark etti; aslında en çok içi üşüyordu.
Ertesi sabah, kararlı bir şekilde aynanın karşısına geçti. Yorgun yüzüne baktı ve kendi kendine fısıldadı: “Yaşamak başka bir şey olmalı.” Aynı gün Pendik’teki bir kadın sığınma derneğine gitti. Uzun bir konuşmadan sonra ona yardım edeceklerini söylediler. Elif ağladı. Çünkü ilk defa birisi onu “suçlu” değil, “insan” olarak görmüştü.
Bir yanıt yazın