Pendik escort Hatice, Pendik’in arka sokaklarında gece boyunca sessizce yürürdü. Gündüzleri yaşlı bir kadının evine yardımcı olarak gider, çarşıda sıradan biri gibi görünürdü. Ama gece olduğunda kendi belirlediği sınırlar içinde, kendi hayatını yaşardı. Ne kimseye hesap verir, ne de başkalarının acımasına ihtiyaç duyardı.
Sessizliği Seçmenin Gücü
Pendik escort Hatice, Mardin’den İstanbul’a geldiğinde sadece on yedi yaşındaydı. Akrabalarının evinde fazla kalamadı, çünkü her yerde ya rahatsız edildi ya da küçümsendi. Önce hasta bakımı yaptı, sonra çocuk baktı. Her seferinde emeği yok sayıldıı. Yıllar içinde biriktirdiği öfkeyi, bağımsızlığını ilan ederek dönüştürdü. Kimseye boyun eğmeden, kendi yaşamını kurdu.
Pendik’te bir bodrum katında kirada oturuyordu. Geceleri dışarı çıktığında, müşterilerini kendisi seçerdi. Kendine koyduğu kurallar kesindi. Zorla hiçbir şey yaptıramazlardı. Onun için bu hayat ne sefalet, ne gurur meselesiydi. Bu, sadece “hayatta kalmanın başka bir biçimiydi.”
Bir gece bir park bankında otururken yanına genç bir kadın yaklaştı. Tereddütle sordu: “Sen utanmıyor musun?” Hatice, başını çevirmeden, “Ben kendimi kurtaracak başka bir yol bulamadım. Utanması gereken ben değilim,” dedi.
O gece Pendik’in karanlığında Hatice, alıştığı adımlarla ilerlemeye devam etti. Onu kimse alkışlamayacaktı, biliyordu. Ama kendisiyle barış içinde yaşamayı başarmıştı. Ve bazen, hayatta kalmanın en büyük zafer olduğunu sadece yaşayanlar anlardı.
Bir yanıt yazın