Blog

Tuzla escort rüzgârı sertti o akşam. Denizden gelen tuz kokusu, soğuğu da beraberinde getiriyordu. İnce yağmur, sokak lambalarının altında parlıyor, kaldırımlar sessizce ışıldıyordu.
Zehra, ellerini montunun cebine sokup hızlı adımlarla yürüyordu. Başını eğmiş, kimseyle göz göze gelmemeye çalışıyordu. Yirmi iki yaşındaydı ama hayat, ondan gençliğini çoktan almıştı.

Tuzla vip escort arka sokaklarında doğup büyümüştü. Babasını hiç tanımamış, annesiyle birlikte yaşlanmış bir apartmanın bodrum katında büyümüştü. Annesi temizlik işlerinden kazandığıyla evin geçimini sağlardı. Ama yıllar geçtikçe hasta düştü; kalbi zayıflamıştı.
Zehra, annesinin ilaçlarını alabilmek için okulunu bırakmak zorunda kaldı. Önce kafede garsonluk yaptı, sonra fabrikada temizlik işine girdi. Ama maaşlar ne kiraya ne de ilaçlara yetiyordu.

Bir gün çaresizlik içinde sahilde otururken, yanına oturan bir kadın sessizce konuştu:
“Bazen hayatta kalmak için insan kendi çizgisini aşar,” dedi. “Ama yaşamak da bir cesaret ister.”
O gece Zehra’nın kaderi değişti. Başta reddetti, ağladı, utandı… Ama sonra annesinin yüzünü düşündü. Yaşamak için, annesini yaşatmak için karanlık bir yola girdi.

Tuzla escort geceleri artık onun sahnesiydi. Sokak lambalarının sarı ışığında yürürken, kalbinde taşıdığı utancı kimse görmesin isterdi. İnsanların gurup seven bakışları, bazen nefret dolu bazen acıma doluydu. Ama kimse onun neden o yolda olduğunu sormazdı.
Her sabah eve dönerken aynaya bakamazdı. Aynadaki yüz, artık o eski Zehra değildi.
“Ben mecburum,” derdi kendi kendine, “ama bir gün çıkacağım bu yoldan.”

Bir sabah sahilde, martılara simit atan yaşlı bir adamla karşılaştı. Adam ona dönüp, “Deniz bazen kirlenir ama içindeki yaşam hiç bitmez,” dedi.

Ümraniye escort arka sokakları, geceleri hep aynı sessizliği taşırdı. Sokak lambalarının loş ışığında titreyen gölgeler, sanki şehrin gizlediği hikâyeleri götten fısıldardı. İşte o gölgelerden birinin adı Derya idi. Henüz yirmi üç yaşında olmasına rağmen, yaşadığı acılar yüzüne çizilmiş gibiydi.

Bir zamanlar umut dolu bir kızdı. Lise yıllarında hem derslerinde başarılıydı hem de resim yapmayı çok severdi. Hayali, Güzel Sanatlar’a girmekti. Ama hayat, her zaman hayaller kadar güzel değildi. Babası içkiyle, annesi hastalıkla sert esc savaşıyordu. Evin yükü Derya’nın omuzlarına binmişti. Gündüzleri bir tekstil atölyesinde çalışıyor, geceleri yaşlı annesine bakıyordu.

Fakat bir gün atölye kapandı. Patron iflas etmişti, işsiz kaldı. Ev kirası, ilaç parası, borçlar… Derya’nın omzundaki yük her geçen gün ağırlaştı. Kapısını çaldığı hiçbir işte uzun süre tutunamadı. İnsanların acımasız bakışları, çaresizliğini daha da derinleştiriyordu.

Bir gece, çaresizliğin ortasında tanıştığı bir kadın, ona “Hayatta kalmak için bazen cimcif başka yollar gerekir,” dedi. O yolu Derya önce reddetti, sonra bir sabah annesinin ilaç kutusunun boş kaldığını görünce kabul etmek zorunda kaldı.
O günden sonra Ümraniye escort geceleri onun sahnesi oldu. Kimse onun hikâyesini bilmezdi; herkes yalnızca gördüğünü yargılardı. Ama o her sabah eve döndüğünde aynaya baktığında kendini tanıyamıyordu.

Zaman geçti, annesi hastaneye kaldırıldı. Derya, kazandığı parayla tedavisini üstlendi ama içi hep yanıyordu. Bir gün, hastane koridorunda yaşlı bir hemşire ona sessizce, “Kızım, insan ne olursa olsun yeniden başlayabilir,” dedi. O cümle, Derya’nın kalbinde bir kıvılcım yaktı.

Birkaç hafta sonra Ümraniye vip escort bir kadın dayanışma derneğine gitti. İlk başta konuşamadı, sadece ağladı. Kimse onu suçlamadı. Her gün biraz daha cesaretlendi, dikiş kursuna yazıldı. Ellerini artık geçim için değil, üretmek için kullanmaya başladı.

Ümraniye escort geceleri, sessizliğiyle insanın içine işleyen bir soğuk taşırdı. Sokak lambalarının sarı ışığı, ıslak kaldırımlara vurur, rüzgâr apartman ateşli aralarından uğuldayarak geçerdi. O sessizliğin içinde bir kadın yürüyordu: Meryem.
Yirmi bir yaşındaydı ama yüzündeki çizgiler, yoksulluğun izlerini taşıyordu.

Meryem, küçük yaşta babasını kaybetmişti. Annesiyle birlikte Ümraniye escort arka sokaklarında, rutubet kokan bir bodrum katında büyümüştü. Annesi gündelik işlere gider, evde kalan Meryem kitap okumayı milf severdi. Ama hayat ona okumak yerine çalışmayı öğretti.
On altı yaşında okuldan ayrıldı, tekstil atölyesinde çalışmaya başladı. Her gün sabahın köründe kalkar, akşam yorgun argın dönerdi. Ücreti azdı, patronu kötüydü ama yine de katlanıyordu.
Ta ki annesi hastalanana kadar.

Bir anda ilaç, kira, yemek derken borçlar birikti. Meryem ne kadar çabalasa da geçinemedi. İş bulamadığı bir kış gecesi, çaresizlikle otururken yanına bir kadın geldi. “Hayatta kalmak için bazen gururunu değil, sadece nefesini korursun,” dedi.
O söz Meryem’in kaderini değiştirdi.

O geceden sonra Ümraniye’nin arka sokakları onun çalışma yeri oldu. Her sabah eve dönerken aynaya baktığında kendi gözlerinden korkuyordu. “Bu ben değilim,” derdi. Ama başka bir çare de yoktu.
Günler birbirine benziyordu. Geceler daha uzun, umutlar daha kısaydı.

Bir sabah, yağmurun vip ardından güneş doğarken Meryem bir parkta oturuyordu. Bir çocuk geldi yanına, elinde simit vardı. “Abla, aç mısın?” diye sordu saf bir sesle. Meryem bir an durdu, gülümseyemedi. Gözleri doldu.
“Ben biraz yorgunum sadece,” dedi.

Kartal escort sahilinden geceleri hep tuzlu bir rüzgâr eserdi. Sokak lambalarının solgun ışıkları, ıslak kaldırım taşlarına vurur, şehrin sessizliğini daha da belirginleştirirdi.
O gece de Elif aynı sokaktan yürüyordu. İnce bir montun içine sığınmış, başı önde, düşüncelere gömülmüştü. Gecenin içinde kaybolmak, bazen görünmez olmanın en kolay yoluydu.

Elif yirmi yaşındaydı, ama gözlerindeki yorgunluk yılların izini taşır gibiydi. Kartal escort kenar mahallelerinde, küçücük bir evde annesiyle birlikte büyümüştü. Babası, o daha çocukken evi terk etmişti. Annesi evlere dantelli temizliğe giderek geçimlerini sağlıyordu ama birkaç yıl önce hastalanınca işler değişti.
Faturalar birikti, kiralar aksadı, hayat yavaş yavaş daraldı. Elif önce bir kafede çalıştı, sonra bir markette. Ama kazandığı para ne annesinin ilaçlarına ne de eve yetiyordu.

Bir gece, çaresizlik içinde sahilde otururken yanına yaşlı bir kadın geldi. Kadın dolgun sessizce oturdu, sonra kısık bir sesle,
“Bazı yollar karanlıktır kızım,” dedi. “Ama bazen o karanlıktan geçmeden sabahı göremezsin.”
Elif bu sözü uzun süre unutamadı. Birkaç hafta sonra, mecburiyetten, kendini hiç hayal etmediği bir hayatın içinde buldu.

Kartal escort geceleri artık onun evi olmuştu. Soğuk kaldırımlar, suskun sokaklar, yargılayan bakışlar… Hepsi alıştığı birer ayrıntıya dönüşmüştü. Ama sabah meme olduğunda aynanın karşısına geçtiğinde, yüzündeki kadını tanıyamıyordu.
Her sabah aynı cümleyi fısıldıyordu:
“Bu ben değilim.”

Bir sabah gün ağarmadan deniz kenarına indi. Gri deniz dalgalanıyor, martılar sessizce kıyıda bekliyordu. Yaşlı bir balıkçı ağlarını toplarken Elif’e baktı.
“Deniz kirli görünür bazen,” dedi adam, “ama içinde hâlâ yaşam vardır.”
O söz, Elif’in içindeki karanlığı bir anlığına aydınlattı. Belki de hâlâ bir şansı vardı.

Ertesi sabah, Kartal Kadın Dayanışma Merkezi’nin kapısına gitti. Uzun süre durdu kapının önünde. Elleri titredi. Gözleri doldu. Sonra cesaretini topladı ve içeri girdi.
Kadınlar onu yargılamadı, dinlediler, sarıldılar. Elif dikiş kursuna yazıldı, ardından bir tekstil atölyesinde işe başladı. Günler geçtikçe yüzüne renk geldi, gözlerine yeniden ışık doldu.

Pendik escort geceleri, soğuk ve sessizdi. Denizden gelen rüzgâr, dar sokaklarda dolanıyor, taş kaldırımlara tuz kokusunu bırakıyordu. Elif, ince montunu sıkıca kapatarak yürüyordu. Elleri üşümüştü, yüzü yorgun ve solgundu. Henüz yirmi bir yaşındaydı, ama gözlerindeki yorgunluk, yılların acısını anlatıyordu.

Elif, Pendik escort kenar mahallelerinden birinde, rutubetli bir evde annesiyle birlikte büyümüştü. Babası yıllar önce evi terk etmişti; annesi ise temizlik işlerinde çalışarak onları ayakta tutmaya çalışıyordu. Küçük yaşta hayata karşı mücadele etmeyi öğrenmişti. Fakat birkaç yıl önce annesi ağır bir hastalığa yakalanınca, evin tüm yükü Elif’in omuzlarına bindi.

Okulu bırakmak zorunda kaldı. Önce bir kafede garson olarak çalıştı, sonra markette kasaya geçti. Ama aldığı para kira, ilaç ve yiyecek masraflarına yetmiyordu. Borçlar birikiyor, gelecek ise her geçen gün daha karanlık görünüyordu.

Bir gece sahilde otururken, yanına yaşlı bir kadın geldi. Kadın, Elif’e bakarak “Hayatta kalmak bazen seni istemediğin yollara iter,” dedi. Bu söz, Elif’in zihninde uzun süre yankılandı. Günlerce direndi, ama çaresizlik onu bir gece daha sokaklara sürükledi.

Pendik escort karanlık sokakları, artık onun ikinci eviydi. Başlarda her yabancı bakış, her küçümseyici söz içini yakıyordu. Ama zamanla olgun duygularını saklamayı, gözyaşlarını içerde tutmayı öğrendi. Sabahları eve dönerken aynaya bakamıyordu; çünkü aynadaki yüz, artık çocuk Elif değildi. Her sabah kendine sessizce fısıldıyordu: “Bu ben değilim…”

Bir sabah gün ateşli doğarken sahile indi. Dalgalara bakarken yaşlı bir balıkçı yanına oturdu. Elinde bir termos çay vardı. “Deniz bile bazen kirli olur kızım,” dedi, “ama sabah olunca temizlenir. İnsan da öyle.” O söz Elif’in içindeki küçük umudu uyandırdı.

Pendik escort arka sokakları, geceleri başka bir şehre dönüşürdü. Işıkları sönmüş apartmanların gölgeleri arasında, insanların konuşmaktan kucaktan inemyen kaçındığı hikâyeler gizlenirdi. O hikâyelerden biri de Elif’in hikayesiydi. Henüz yirmi dört yaşındaydı ama yüzünde otuz yılın yorgunluğu vardı.

Elif, küçük yaşta hayata tek başına tutunmak zorunda kalmıştı. Babası hastalanıp öldüğünde annesi onu bırakıp gitmiş, geriye sadece bir odalı rutubetli bir ev kalmıştı. Bir süre garsonluk yapmış, temizlik milf işlerine gitmişti ama hayat, her defasında onu köşeye sıkıştırmıştı. “Başka seçeneğim yok,” dediği bir gecede, Pendik escort karanlık sokaklarına adım attı.

O geceden sonra hayatı bambaşka bir yola girdi. Her sabah deniz kıyısında oturur, uzaktan geçen vapurlara bakardı. O vapurlarla giden insanların seks hayatlarını hayal ederdi; belki sabah işe giden memurlar, belki elinde defterleriyle üniversiteye giden gençler… Elif’in de bir zamanlar hayalleri vardı; öğretmen olmak isterdi. Ama hayat, onun elinden kalemini çok erken almıştı.

Pendik escort sokaklarında kimse birbirine uzun bakmazdı. Çünkü herkesin içinde, görmek istemediği bir parça acı vardı. Elif de fark edilmeden yaşamayı öğrenmişti. İnsanların yargılayan bakışlarına karşı sessizleşmiş, kalbinde kimseye anlatamadığı bir yalnızlık büyütmüştü.

Bir gece, soğuk bir aralık akşamında, elinde bir battaniye ile dışarıda kalmış dar amcık küçük bir çocuk gördü. Üzerindeki montu çıkarıp çocuğun üstüne örttü. “Ablacım sen üşümez misin?” dedi çocuk. Elif gülümsedi: “Ben zaten hep üşüyorum.” O an fark etti; aslında en çok içi üşüyordu.

Ertesi sabah, kararlı bir şekilde aynanın karşısına geçti. Yorgun yüzüne baktı ve kendi kendine fısıldadı: “Yaşamak başka bir şey olmalı.” Aynı gün Pendik’teki bir kadın sığınma derneğine gitti. Uzun bir konuşmadan sonra ona yardım edeceklerini söylediler. Elif ağladı. Çünkü ilk defa birisi onu “suçlu” değil, “insan” olarak görmüştü.

Maltepe escort karanlık sokaklarında gece ağır ağır ilerliyordu. Uzaktan geçen trenin sesi, denizin tuzlu kokusuna karışıyordu. Yağmur yeni dinmiş, caddelerin götten kenarında su birikintileri kalmıştı. O ıslak kaldırımlarda, genç bir kadın tek başına yürüyordu. Adı Esra’ydı. Henüz yirmi dört yaşında olmasına rağmen, yüzündeki yorgunluk çok daha fazla yaşanmışlık anlatıyordu.

Esra, İstanbul’a umutla gelmişti. Anadolu’daki küçük kasabasından çıkarken, “Burada yeni bir hayat kuracağım,” demişti kendi kendine. Ama şehir, ona umut değil; yalnızlık ve çaresizlik vermişti. İlk işinde dolandırılmış, ev sahibinden evli esc dayak yemiş, kimsesiz kalmıştı. Bir süre direndi ama açlık, korku ve parasızlık onu bir çıkmaz sokağa sürükledi. O gün “Sadece bir defa,” demişti, ama bir defa, bazen insanın kaderini çizerdi.

Şimdi Maltepe escort geceleri onun sahnesiydi. Her gece bir başka sokak, bir başka yabancı… Ama hiçbirinde mutluluk yoktu. İnsanlar onun yüzüne değil, sadece bedenine bakıyordu. İçinde büyüyen boşluk, her sabah biraz daha derinleşiyordu. Yine de sabahları deniz kenarına gider, güneşin doğuşunu izlerdi. Çünkü o güneş, bir anlığına da olsa ona “belki” dedirtiyordu. Belki bir gün, her şey değişirdi.

Bir sabah, sahilde otururken milf yanına yaşlı bir kadın geldi. Kadın, Esra’ya sıcak bir çay uzattı ve “Kızım, donmuş gibisin,” dedi. Uzun zamandır kimse ona “kızım” dememişti. Kadın, Maltepe escort bir kadın dayanışma evinde çalışıyordu. Esra’yı oraya davet etti. Önce tereddüt etti, sonra o sıcak sesin peşinden gitmeye karar verdi.

Kartal escort sokakları geceleri sessiz görünürdü ama sessizliğin ardında birçok hikâye saklıydı. Lambaların soluk ışıkları, yürüyen insanların yorgun yüzlerini aydınlatırken, kimse birbirinin hikâyesini bilmezdi. Bu sokakların bir köşesinde, Selma adında genç bir kadın hayatta kalma mücadelesi veriyordu. Henüz yirmi üç yaşındaydı, ama gözlerinde yorgunluk ve yüzünde derin çizgiler vardı.

Selma’nın çocukluğu zor geçmişti. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi ise hastalığıyla kondom mücadele ediyordu. Küçük kardeşiyle birlikte hayatta kalmaya çalışırken okulu bırakmak zorunda kaldı. Önce kafelerde garsonluk yaptı, sonra evlerde temizlik işleri aldı. Ancak kazandığı para ne kirasını ne de annesinin ilaç masraflarını karşılamaya yetiyordu. Borçlar birikiyor, umutları giderek küçülüyordu.

Bir gün tanıştığı birkaç kadın Selma’ya geceleri daha kolay para kazanabileceğini söyledi. Başta reddetti, “Ben bunu yapamam” dedi. Ama annesinin hastane masrafları ve cebinde tek kuruş kalmaması onu istemediği bir hayata sürükledi. O gece, Kartal escort sokaklarında genç yaşta hayat kadını olarak çalışmaya başladı.

Her akşam evden çıkmadan önce aynaya bakıyor, kendi gözlerinin içine uzun uzun bakıyordu. “Ben kimim?” diye soruyordu içinden. Karşısında duran kişi, hayaller kuran genç bir kız değildi; kırılmış ve yorgun bir kadındı. Ama ertesi gün çıkmak zorundaydı. Çünkü annesinin ilaçlarını almak, kirasını ödemek ve kardeşine destek olmak için hayatta kalması gerekiyordu.

Selma’nın tek kaçış noktası, gündüzleri sahile gitmekti. Denizin kıyısına oturur, dalgaların sesiyle huzur bulmaya çalışırdı. İçinde hâlâ bir umut vardı: bir gün kendi götten küçük dükkanını açmak, insanlara kendi emeğiyle kazandığı şeyleri sunmak. Çocukluğundan beri hayal ettiği bu dükkân, onun zihninde bir güven limanıydı.